In Als ik mijn ogen sluit vertellen vrouwen die de Japanse kampen hebben overleefd over hun ervaringen en hoe zij daar later in hun leven mee omgingen. De vrouwen waren nog maar meisjes toen zij gevangen zaten. Wat zij gezien en meegemaakt hebben, heeft diepe littekens achtergelaten, die nog steeds niet zijn genezen of verdwenen. Wanneer de vrouwen hun ogen sluiten, komen deze ‘vergeten’ verhalen opnieuw naar boven. Er zijn weinig foto’s en er is bijna geen filmmateriaal van de kampen, maar er zijn honderden tekeningen gemaakt door de vrouwen en kinderen in het kamp. Regisseur Pieter van Huijstee, die zelf een persoonlijke band heeft met deze geschiedenis omdat zowel zijn moeder als oma tot de overlevenden van kamp Tjideng behoorden, stelt in de film de vragen die hij nooit aan zijn moeder heeft durven stellen. Het levert aangrijpende verhalen op, waar veel vrouwen jarenlang over gezwegen hebben. Na de oorlog was er weinig erkenning voor het leed wat hen in die tijd is aangedaan. Zij hebben geleerd erover te zwijgen. Nu nog, op latere leeftijd, komen diezelfde gevoelens van woede en verdriet naar boven en herleven ze de pijn. De prachtige, indringende tekeningen uit de kampen, óók getuigenissen, maken de verhalen en de geschiedenis nog meer invoelbaar.
7 Stills
